این شما و این اولین ابرگوشی دنیا که تولید انبوه شده و خنک‌کننده مایع داره. نه تنها دو تا سیستم خنک‌کننده فعال داره، بلکه بزرگترین محفظه بخار پسیو (passive) رو هم داره که تو عمرمون تو هیچ گوشی دیگه‌ای ندیدیم. همه‌ش برای چی؟ برای گیم.
اگه با این غول گوشی گیمینگ یه دست بازی ببازی، اصلا نمی‌بازی! ولی اگه باختی، دیگه نمی‌تونی بندازیش گردن سخت‌افزار گوشی. تازه سخت افزارش خفن هم به نظر میاد. این شما و این کالبدشکافی کالبدشکافی گوشی ZTE Nubia Redmagic 11 Pro رنگ نقره‌ای ساب‌زیرو (Silver Subzero).
کالبدشکافی گوشی Redmagic 11 Pro
اون دایره آبیه که پشتش می‌بینید، خود اون مایع خنک‌کننده‌ست که از تو دیده می‌شه. وقتی گوشی روشنه، این مایع آبیه قشنگ پمپاژ می‌شه و تو گوشی می‌چرخه و گرما رو کل سطح پشتی پخش می‌کنه. چون داریم در مورد ردمجیک حرف می‌زنیم، اون فن خنک‌کننده داخلی هم آپدیت شده و رسیده به ۲۴,۰۰۰ دور در دقیقه (RPM). این فن با اسنپدراگون ۸ الیت نسل ۵ رفیق شده تا کمکش کنه خنک بمونه؛ چون هرچی پردازنده رو خنک‌تر نگه داری، می‌تونی کلاک (سرعت) بالاتری ازش بگیری.
سخته بگیم کدوم یکی از این سه تا سیستم خنک‌کننده داره کار اصلی رو انجام می‌ده. امیدوارم همه‌شون با هم مچ باشن، مثلا اون چرخه آبه از کانال هوای داخلی به عنوان رادیاتور استفاده کنه، ولی اینو باید تا چند لحظه دیگه از داخل گوشی چک کنیم.
در حال حاضر، این ردمجیک ۱۱ پرو قوی‌ترین گوشی هوشمند رو کره زمینه، و وقتشه که تست مقاومت بشه. اما متأسفانه، انگار صفحه‌نمایش قوی‌ترین گوشی دنیا روی سطح ۲ خط می‌افته و تو سطح ۳ شیارهای عمیق‌تر برمی‌داره. البته این تا وقتیه که گلس فابریک روش رو بر ندارید!
یه قابلیت خیلی باحال که کسی بهش توجه نکرده اینه که این گوشی‌ها تخت تخت هستن. نه جزیره دوربین، نه برآمدگی دوربین، هیچی. فقط یه پنل پشتی صاف، یکدست و صیقلی که لق نمی‌زنه. حس تازگی داره. خط و خش‌ها رو هم روی سطح ۶ می‌بینیم با شیارهای عمیق‌تر روی سطح ۷. می‌دونید، همون ۶ و ۷ که همیشه می‌بینیم.
تقریبا همین‌جاست که متوجه می‌شید یه چیزی تو این گوشی فرق داره. دوربین سلفی نداره! نه پانچ هول، نه داینامیک آیلند، حداقل نه چیزی که دیده بشه. ردمجیک ۱۱ پرو یه دوربین سلفی ۱۶ مگاپیکسلی مخفی زیر نمایشگر داره که با همون گوریلا گلس محافظت می‌شه.
دوربین داره از لای پیکسلا نگاه می‌کنه، برای همین با الگوریتم‌هاش یه کم بافت تصویر رو نرم می‌کنه. فکر کنم اگه یه کم مو یا جزئیاتی برای زوم کردن داشتم، مقایسه بهتری می‌شد، ولی افسوس، شبیه یه NPC (شخصیت غیرقابل بازی) پیش‌فرضم، فرقی نداره کدوم دوربین عکس بگیره.
فریم دور ردمجیک ۱۱ پرو آلومینیومیه. سمت چپ، ماشه (تریگر) ۵۲۰ هرتزی رو داریم. یه دکمه قرمز بافت‌دار مخصوص حالت گیمینگ هم هست که می‌تونه عملکرد گوشی رو تا ته ببره و نوتیف‌ها رو موقع بازی ببنده. دکمه پاور و ولوم هم هستن که در نمیان. دریچه ورودی هوا اینجاست، با تریگر بالایی.
بالای گوشی جک هدفون رو داریم! یه یادگار از گذشته. داشتن صدای بدون تأخیر و افت کیفیت موقع بازی برای شنیدن صدای پای دشمنا تو بتل‌گراند حیاتیه. بی‌دلیل نیست که بهترین ورزشکارای eSports همیشه هدفون سیمی دارن و ردمجیک هم سر این قضیه شوخی نداره.
سمت چپ گوشی پورت خروجی فن توربو و یه نوار نوری RGB رو داره. ردمجیک ۱۱ پرو انگار یه کیس PC دسکتاپ تو جیبته. پایین گوشی پورت شارژ ۸۰ واتی USB-C 3.2 و خشاب سیم‌کارت دوطرفه رو داریم. خبری از حافظه جانبی (مموری کارت) نیست که ضدحاله، ولی حافظه داخلی رو می‌شه تا ۱ ترابایت گرفت.
و از اونجایی که این بار کل گوشی ضدآبه (IPX8)، اون واشر لاستیکی قرمزه کمک می‌کنه آب از بیرون نیاد تو. اون سیستم آب داخلی که مشخصه اجازه داره بمونه. نمی‌تونم بگم اینا حباب هواست که تو سیستم می‌چرخه یا فقط مایعات با رنگ‌های مختلفن، مثل اون چراغ لاواها. فکر کنم یه جور روغنه که با مایع خنک‌کننده قاطی نمی‌شه.
شیشه پشتی کاملا شفاف و تخته. هیچ بافتی نداره، حتی دور دوربینا. یه دوربین ۵۰ مگاپیکسلی معمولی، یه ۵۰ مگاپیکسلی واید و یه دوربین سوم ۲ مگاپیکسلی داریم با یه فلش چهارگانه LED. یه جورایی چهارتا LED زیاده‌رویه، ولی بعد یادم میاد چه گوشی‌ای دستمه. این گوشی کلا تو بهترین حالت ممکن، زیاده‌روی کرده.
فکر کنم ردمجیک تونسته کانال‌کشی داخلی رو موقع غوطه‌ور شدن ببنده که خیلی باحاله. ولی چون تو گواهی IPX8 اون X رو داریم، هنوز در برابر گرد و غبار مقاومتی نداره. منطقی هم هست، چون من می‌تونم با پنس به توربو فن دست بزنم. نه اینکه شما باید این کارو بکنیدا، ولی خب گاهی وسوسه‌های شیطانی برنده می‌شن.
یه کار دیگه که احتمالا نباید بکنید اینه که گوشیتون رو آتیش بزنید. ردمجیک ۱۱ پرو نسبت نمایشگر به بدنه ۹۵.۳ درصدی داره. برای مقایسه، آیفون ۱۷ پرو این نسبت ۹۱.۱ درصده، یعنی آیفون نسبت به ردمجیک صفحه کمتری تو صفحه‌ش داره! با رفرش‌ریت ۱۴۴ هرتز و ۱ میلیارد رنگ، نمایشگر ردمجیک ۲۰ ثانیه دووم میاره تا اینکه یه لکه سفید روش ظاهر شه، ولی بعدش اون AMOLED کاملا خوب می‌شه.
محض خنده، تصمیم گرفتم اون چرخه خنک‌کننده رو هم آتیش بزنم، ولی آتیش هیچ تأثیری روش نداشت. احتمالا چون مایعه داره می‌چرخه و گرما رو از شعله دور می‌کنه، دقیقا همون کاری که براش طراحی شده. تا چند لحظه دیگه بیشتر به این می‌پردازیم.
و بالاخره، تست خم شدن. صنعت eSports الان حدود ۲ میلیارد دلار ارزش داره، پس ریج کوییت (rage quit) یا همون عصبانی شدن و کوبیدن وسایل وقتی پول وسطه، یه کم سنگین‌تر می‌شه. ولی برای اونایی که یاد نگرفتن چطور احساسات شدیدشون رو کنترل کنن، خوبه بدونن که این گوشی می‌تونه از پس پرخاشگری فیزیکی ناشی از باختن به خوبی بربیاد.
نه خم شدنی، نه ترکی، نه شکستگی و نه آسیبی، چه از پشت خم کنیم چه از جلو. این آجر ردمجیک امسال با این چرخه خنک‌کننده‌ش همون‌قدر محکمه که پارسال بدون اون بود. ردمجیک ۱۱ پرو از تست مقاومت من جون سالم به در برد.
اما آیا این چرخه خنک‌کننده اصلا کار می‌کنه؟ تأثیری داره؟ فقط داخل ردمجیک ۱۱ پرو می‌تونه جواب این سؤال رو به ما بده.
میرم سراغ جعبه ابزار و با گرما چسب دور شیشه پشتی شفاف رو شل می‌کنم. اگه زور جواب نده، شاید کمی ظرافت لازم باشه. اگه با دقت نگاه کنید، اون حباب‌های توی چرخه خنک‌کننده وقتی شیشه خیلی داغ می‌شه، پخش می‌شن و به نقطه‌های ریزتر تبدیل می‌شن. این دقیقا واکنشیه که روغن یا موم زیر گرما نشون می‌دن. پس قطعا فکر نمی‌کنم اون نقطه‌ها حباب هوا باشن. وقتی شیشه دوباره خنک می‌شه، اون روغن‌های رنگی دوباره جمع می‌شن.
ردمجیک میگه این چرخه داخلی با یه مایع فلورینه (fluorinated) مخصوص سرور پر شده که یخ نمی‌زنه و برای دفع گرما عالیه. خوبه بدونیم اگه گوشیتون رو تو برف جا بذارید، لوله‌هاش نمی‌ترکه!
با برداشتن کامل شیشه پشتی، همه چی همون شکلیه چون شیشه شفاف بود. ولی اگه اون برچسبی که نصف پایینی گوشی رو پوشونده برداریم، کل چرخه رو می‌بینیم. و من یکی واقعا تعجب می‌کنم که چرا ردمجیک اصلا خواسته بیشترش رو بپوشونه. لامصب انگار تکنولوژی فضایی این توئه!
تو نگاه اول، به نظر می‌رسه که این چرخه داره از کانال هوا و فن خنک‌کننده به عنوان رادیاتور اون بالا استفاده می‌کنه، دقیقا مثل موتور ماشین بنزینی. من که خیلی تحت تأثیر قرار گرفتم. اپل ۱۰ سال دیگه اینو کشف کنه، کلی ذوق می‌کنه.
۲۰ تا پیچ T4 رو باز می‌کنم که این فلز پشتی رو نگه داشتن. یادم رفت گوشی رو خاموش کنم. امیدوارم بعدا برامون داستان نشه! من دکتر افتضاحی می‌شدم.
اول پد NFC بالایی و حلقه‌های دور دوربین در میان. بعدش کانال هوای داخلی، فن خنک‌کننده، چرخه خنک‌کننده فعال و اون میکرو پمپ پیزوالکتریک سرامیکی در میان. می‌تونید ببینید که مایع هنوز تو چرخه نرمه.
اینجا می‌بینیم که کانال‌کشی کجا روی اون اسنپدراگون ۸ نسل ۵ خفن میشینه، و فن هم چطور به محفظه بخار پشت باتری می‌چسبه و به هر دو کمک می‌کنه تا گرما رو همزمان هدایت کنن.
اون واشرهای قرمز دو سر کانال هم برای ضدآب بودنه. به نظر می‌رسه آب اجازه داره وارد خود کانال هوا بشه، ولی اون واشرهای لاستیکی قرمز، مایع رو از بقیه قطعات الکترونیکی حساس گوشی دور نگه می‌دارن. اون توری روی ورودی هوا هم کمک می‌کنه کثیفی یا آشغال گنده وارد کانال نشه، در حالی که واشرهای قرمز مین‌بورد رو عایق و محافظت می‌کنن. یه جورایی هوشمندانه است.
اون چرخه خنک‌کننده آبی دور یه شارژر وایرلس فست ۸۰ واتی می‌چرخه که اصلا یادم رفته بود بهش اشاره کنم! بس که بقیه چیزای این گوشی خفنه. شارژر وایرلس ۸۰ واتی اصلا به چشم نمیاد، در حالی که همین تو بعضی گوشی‌های دیگه، قابلیت اصلیه!
می‌تونیم ببینیم که نوک‌های چرخه خنک‌کننده به کانال فلزی می‌خوره. البته فقط نوکشه که کار رو راه میندازه، ولی بدم نمی‌اومد تو آینده پوشش بیشتری ببینم. پمپی که مایع رو حرکت می‌ده یه میکرو پمپ پیزوالکتریک سرامیکی تو گوشه پایینه. این رفیقمون مثل یه اسپیکر پیزوالکتریک می‌لرزه، ولی به لطف اون دریچه‌های یک‌طرفه تو مایع، این لرزش‌ها مثل پمپ عمل می‌کنن و مایع رو تو چرخه می‌چرخونن. واقعا جذابه، و امیدوارم وقتی همه‌شو سر هم کردم، هنوز کار کنه.
حالا که حرف اسپیکر شد، اسپیکر پایینی رو درمیاریم. یه سوراخ کوچیک بالاشه ولی توپی‌ای داخلش نمی‌بینم. دو تا کانکتور باتری رو می‌کشم. ردمجیک زبونه‌هایی رو دو طرف گذاشته، ولی حتی با اینا هم باتری تکون نمی‌خوره. پس یه کم الکل ایزوپروپیل دورش می‌ریزم تا کمک کنه. بعدش این باتری غول‌پیکر ۷,۵۰۰ میلی‌آمپر ساعتی راحت در میاد.
جهت اطلاعتون، این ظرفیت بیشتر از دو برابر آیفون ۱۷ هست. پلاستیک‌های فلش رو مثل لگو در میارم، بعدش میرم سراغ چند تا ریبون (کابل فلت) که از روی جای باتری رد شدن. دوربین سلفی ۱۶ مگاپیکسلی از تو خیلی عادی به نظر میاد، با اینکه می‌تونه از لای پیکسلا ببینه.
یه پیچ چهارسوی نقره‌ای لبه پایینی مادربورد رو نگه داشته. بعد از اونم بورد هنوز خیلی سفت تو فریم گیره، ولی با یه کم بازی کردن، می‌تونیم درش بیاریم.
یه نگاهی به لرزشگیر اپتیکال (OIS) دوربین اصلی ۵۰ مگاپیکسلی بندازیم. اون دوربین ۵۰ مگاپیکسلی واید که هنوز تو گوشیه، OIS فیزیکی نداره.
اگه بریم سراغ بورد ویبراتور ۴ بعدی و پورت شارژ، می‌تونیم ریبون نمایشگر و حسگر اثر انگشت اولتراسونیک زیر صفحه رو باز کنیم و ببینیم که پورت USB 3.2 هم یه واشر لاستیکی قرمز برای اون گواهی IPX8 داره. و البته، بالاخره می‌تونیم بزرگترین محفظه بخار (vapor chamber) صنعت موبایل رو پشت همه این قطعات ببینیم.
بین این محفظه بخار پسیو، فن فعال و چرخه خنک‌کننده فعال، مطمئنم که اسنپدراگون ۸ الیت نسل ۵ بالاترین فریم‌ریت رو تو کل گوشی‌های کهکشان می‌گیره، چون هیچ‌کس دیگه‌ای حتی نزدیک کاری که ردمجیک این تو کرده هم نشده. ردمجیک اونقدر از بقیه جلو زده که برای دیدن رقباش به یه دوربین تله‌فوتو احتیاج داره، ولی مشخصه که نذاشتن، چون برنده‌ها هیچ‌وقت پشت سرشون رو نگاه نمی‌کنن!
با برگردوندن همه چی سر جاش، گوشی روشن می‌شه و به سمت اون آرمان‌شهر گیمینگ پرتاب می‌شه. و می‌خوام شخصا از ردمجیک تشکر کنم که بقیه دنیای موبایل رو مجبور کرده به خودشون بیان. دیدن تکنولوژی‌های جدید و لبه علم از داخل، همیشه لذت‌بخشه.
